Sırf teşekkür etmek için kaydoldum. 2007 yılında hayatımın dönüm noktalarından biri olan üniversite sınavını kazandığımda, içimdeki sevinç ve gurur tarifsizdi. Bu başarı, ailemin ve özellikle de babamın yıllardır desteklediği bir hayalin gerçekleşmesiydi. Babam, gençliğinde bir doktor olma hayalini hiç gizlemezdi. Benim üniversiteyi kazanmam, onun için de bir nevi bu hayali yaşamasına vesile olmuştu. Hatırlıyorum, çocukluğumdan beridir babamla birlikte geçirdiğimiz zamanları, sık sık satranç oynardık. Bir gün, babam gülerek bana, Doktor olursan sana bu oyunu alacağını söyledi. Bu sözler, benim için bir motivasyon kaynağı olmuştu çünkü oyunu aşırı istiyordum Üniversite sınavlarına hazırlanırken, bu sözler hep aklımda dolaşırdı. Ancak, hayatta bazen planlarımızın ve hayallerimizin gerçekleşmeyeceği durumlarla karşılaşabiliriz. Babam, istediğimiz gibi, birlikte bu oyunu oynayacağımız günleri göremedi. Onun ani ayrılışı, hayatımda büyük bir boşluk bıraktı. Her satranç tahtası karşısına oturduğumda, onun gülümseyen yüzünü hatırlarım ve o anki oyunları sanki beraber oynuyormuşuz gibi hissederim. Bugün, babamın hatırasını yaşatmak adına, bu oyunu indirme kararı aldım. Belki de, onunla geçirdiğimiz o güzel günleri yeniden hatırlamak, bir nebze olsun içimi ferahlatacaktır. Babamın yaşasaydı, ona bu küçük jestle ne kadar minnettar olduğumu ifade etmek isterdim. Ancak, onun anısı ve sevgisi her zaman kalbimde yaşayacak.
