Yalnızlık hissi, beni insanlara karşı daha empatik ve anlayışlı hale getiriyor. Kendimi onların yerine koyabiliyor, yaşadıkları zorluklara ortak olabiliyorum ve bu da bana onlara yardım etme ve destek olma ihtiyacı hissettiriyor. Bu nedenle, elimden gelen her şekilde faydalı olmaya çalışıyorum. Ancak, bu davranış biçiminin yalnızlıktan kaçınmak ve insanlarla bağlantı kurmak için bir tür çıkarcılık içerdiğini düşünüyorum. Acaba bu davranışlar samimi bir iyilik mi, yoksa sadece kendi ihtiyaçlarımı karşılama çabası mı? emin değilim. Yalnız olduğum için mi iyi birisiyim yoksa iyi birisi olduğum için mi yalnızım, bu konuda net bir fikrim yok.